Ofiarowanie Pańskie
2 lutego, piątek
Podstawa biblijna
Zgodnie z tradycją żydowską rodzice mieli obowiązek przyprowadzić swoje pierworodne dziecko do świątyni czterdziestego dnia po urodzeniu, aby poświęcić je Bogu. Maryja i Józef wypełnili to prawo i przynieśli Dzieciątko Jezus do świątyni. Tam spotkał ich Starszy Symeon, któremu Bóg obiecał, że nie umrze, dopóki nie zobaczy Zbawiciela. Symeon, widząc Dzieciątko Jezus, wziął je na ręce i odmówił słynną modlitwę „Teraz puść” („Teraz puść”), wyrażając swą wdzięczność Bogu za to, że dostrzegł zbawienie ludzkości.
Tradycje obchodów
Cześć. Uroczyste liturgie odprawiane są w kościołach prawosławnych i katolickich. W tradycji prawosławnej podczas Ofiarowania poświęca się świece, które symbolizują światło Chrystusa, który przyszedł na świat. Świece te uważane są za talizman chroniący przed problemami i klęskami żywiołowymi; zapala się je podczas modlitw w domu.
Błogosławieństwo wody. W wielu kościołach odprawia się także rytuał błogosławieństwa wody, podobny do tego, który odbywa się w dniu Trzech Króli. Woda ta jest uważana za uzdrawiającą i jest używana przez cały rok do błogosławieństwa i oczyszczenia.
Świeca Sretenskaya. W tradycji prawosławnej świeca konsekrowana w Gromniczne jest uważana za szczególny amulet. Trzyma się ją w domu i zapala w chwilach zagrożenia lub podczas modlitwy o ochronę rodziny.
Znaki i zwyczaje. W tradycji ludowej święto Ofiarowania wiąże się z przejściem zimy w wiosnę. Panuje przekonanie, że w tym dniu zima „spotyka się” z wiosną i to ona decyduje o tym, jaka będzie pogoda w pozostałych miesiącach zimowych. Jeśli w Gromniczne będzie słonecznie, wiosna nadejdzie wcześnie, ale jeśli będzie śnieżyca i mróz, zima będzie trwała.